گاهی شیطان حل می شود در فنجان...

  شیطان اندازه  یک  حبه قند است....

 گاهی می افتد توی فنجان دل ما....

          حل می شود آرام آرام....

 بی انکه اصلا ما بفهمیم...

  و روحمان سر می کشد آن را....

                              آن چای شیرین را...

  شیطان زهرآگین دیرین را...

  آن وقت او ....خون می شود در خانه تن....

  می چرخد و می گردد و می ماند آنجا...

                                                او می شود " من "