زُل زده ام به صَفحه سِفید و دَستم نمیرَوَد به نِوشتَن ..

هَمیشه تُرا کم می آوریم ، مَن و این کلَمات که عاجِزاَند اَز گفتنِ تو..

 کابوس پُشتِ کابوس.. رَفتَن و آمَدَنَت، کابوس..

 رو به رویم می ایستی، نمی دانَمَت، می خوانَمَت..  می بویَمَت..

تُرا کام می گیرَم، کام -رَوا شَوَم ،

تَلخ.. تَلخ.. تَلخ تَر.. تَهِ گلویَم میسوزَد اَز..

 نه!!  تَوهُمِ بودَنَت فَلَجَم می کُند .. 

   دِلَم، آخ!دِلَم...   آخ! که زَخم هایِ باوَرَش سَر باز کردِه اَند..

نگاهِ آخَرَت..

نگآهم که اَز نگآهت جدا نِمی شُد ..

کوچه که کاش تَمام نِمی شُد ..

  زَمان که کاش می ایستاد وَقتی....  وِلَش کُن!!

نگآه هایت ، تب ِ بودنت، بازی گِرفته چَشم هایَم را..

کاش چَشم هایِ مَرا به کسی می سِپُردی

مَن که اَز خود بی خود بودَم. خودَم کو پَس؟ نیستَم..

 کاش حَداقل مَرا به کسی می سِپُردی..